Iedereen heeft er wel een mening over… honden die uit het buitenland komen. Zelf vond ik het een lastig onderwerp. Ik zie namelijk successen van hele dankbare hondjes die hier in Nederland heel erg op hun plek zijn. Toch zie ik ook situaties waarbij ik mij afvraag of de hond niet veel gelukkiger zou zijn in een roedel honden, maar in plaats daarvan verplicht aan een riempje moet lopen. En dan heb je ook nog het verschil in organisaties. Van super goede nazorg tot zelfs valse stickertjes van entstoffen in het paspoort! Hoe zit dat nu?! Remi Bulte (docent) wilde dat ook weten. Om ook eens te kijken waar veel van zijn leerlingen stage lopen, heeft hij twee weken vrijwilligerswerk gedaan bij ACE-Charity in Spanje. Daarom deze keer geen gezondheidsblog, maar een interview. Ik wil namelijk graag met jullie delen hoe een onafhankelijk persoon dit onderwerp in de praktijk heeft ervaren.
Liep jij ook tegen zoveel vooroordelen aan?
Zeker, veel mensen zijn sceptisch over het uit het buitenland halen van een hond. Veel mensen denken dan ook dat er veel mis is met deze honden, zoals ziekten of gedragsproblemen.
Nog iets anders wat je veel hoort: “Door honden uit het buitenland te halen los je het probleem niet op”. Hoe zie jij dat?
De cultuur in Spanje heeft nog steeds een hele andere instelling ten opzichte van dieren. Dat heeft tijd nodig. Ik denk dat dit nog wel een paar generaties zal duren. Maar door middel van voorlichting en educatie zie je al dat mensen ervoor kiezen om hun honden naar het asiel te brengen, in plaats van ze te brengen naar een dodingsstation of ze gewoon op straat te zetten.
Wat is zo’n dodingsstation?
Het is een plek dat is opgericht en gesubsidieerd door de overheid. Het zou als oplossing moeten dienen tegen het overschot aan honden en katten. De Spaanse bevolking kan hier ongeacht leeftijd of gezondheid, zijn/haar dier afgeven om te laten euthanaseren. Dodingsstations zien er op het eerste gezicht netjes uit. Je kunt zien dat daar geld van de overheid in zit. Het is alleen zo, dat vreemde honden gewoon bij elkaar worden gezet en dat de honden hun tijd uitzitten in de kennels totdat ze geëuthanaseerd worden. En dat, terwijl het asiel als ACE, zoals wij dat in Nederland kennen, het alleen moet hebben van sponsoren en donaties.
Soms staat in de omschrijving, bij honden die ter herplaatsing worden aangeboden, dat ze gered zijn uit een dodingsstation. Hoe werkt dat precies?
Het asiel waar ik gewerkt heb, bezoekt verschillende dodingsstations als ze plek hebben. Ze kopen de honden vrij. Ze nemen de honden mee naar hun eigen asiel om ze daar klaar te maken voor adoptie.
Is dat geen druppel op een gloeiende plaat?
Ik denk het wel. Maar de mensen bij deze organisatie zijn ook bezig met educatie en voorlichting. Daarnaast zijn ze bezig met castratie- en sterilisatieprojecten. Dus er gebeurt vanuit deze organisatie zeker wat!
Hoe zag jouw werkdag in het asiel er gemiddeld uit?
‘s Ochtends begin je met de noodzakelijke verzorging van de dieren, zoals het schoonmaken van de kennels en het voeren en water geven. Meestal is dit aan het eind van de ochtend klaar en gaan medewerkers verder met de overige verzorging. Zo mochten de honden los op de speelweide, werden ze getrimd en kwamen eventuele dierenartszaken aan bod. Aan het einde van de dag was er nogmaals een schoonmaakronde. Hygiëne is heel belangrijk als er zoveel dieren bij elkaar zitten.
Mocht je tijdens je vrijwilligerswerk overal meekijken?
Ja, bij ACE hebben ze niets te verbergen. Ze vertelden open en eerlijk hoe de organisatie in elkaar zit en wat ze willen bereiken.
Wat voor een type honden ben je tegengekomen?
Over het algemeen is het grootste verschil met Nederland de manier waarop de honden daar terecht zijn gekomen. Vaak is er geen sprake van bijvoorbeeld gedragsproblemen of iets dergelijks. Ze zijn vaak gewoon gedumpt omdat mensen het niet meer zagen zitten. De honden zijn over het algemeen zeer sociaal naar mensen toe, goed met soortgenoten en zichtbaar dankbaar voor de liefde die ze krijgen.
Ben je ook niet-plaatsbare honden tegengekomen?
Voor de dieren die in mijn ogen niet-plaatsbaar zijn in een standaard gezin, wordt toch naar mogelijkheden gezocht. Soms is dit zoeken naar een speld in een hooiberg, maar bij deze organisatie zien ze dit meer als een uitdaging, dan als een probleem. Een enkeling is soms niet plaatsbaar op medische grond of door gedragsproblemen.
Jij hebt de honden daar meegemaakt. Kloppen de teksten op de website bij de te plaatsen honden?
Over het algemeen klopt dit beeld. Helaas zegt het alleen niet alles over een huiselijke situatie. In grote lijnen kun je zien hoe de omgang met mens en andere honden is, maar de hond kan altijd iets anders zijn/doen in een andere situatie. Denk bijvoorbeeld aan zaken in huis waar ze niet gewend aan zijn; het blootstellen aan allerlei geluiden zoals radio, tv, stofzuiger, doorspoelen van het toilet of de omgang met andere huisdieren. Ook autorijden en aan de riem lopen is voor velen nieuw. Of in het donker naar buiten gaan om nog één ommetje te doen kennen ze niet.
Wat bedoel je met “in het donker naar buiten gaan”? In Spanje wordt het toch ook donker?
Jawel, maar aan het einde van de middag gaan de honden terug in hun kennel. Daar zitten ze dan tot de volgende ochtend. Ze lopen in het donker dus niet meer buiten. Dat is dus iets wat ze nog moeten leren.
Er zijn heel veel verschillende organisaties die honden vanuit het buitenland naar Nederland halen. Waar zou je volgens jou op kunnen letten bij het uitzoeken van een goede organisatie?
Er is geen keurmerk. Mijn tips zijn: bekijk de informatie op de website goed. Zoek naar de adoptievoorwaarden en laat je informeren over wat er bij het adoptiegeld zit inbegrepen. Kijk ook naar de voor- en nazorg. De organisatie ACE-Charity maakt de verhalen niet mooier dan ze zijn. Ze vermelden o.a. dat ze geen kant-en-klare honden afleveren.
Hoe zoek je eigenlijk een hond uit via zo’n website?
Ik begrijp heel goed dat je op een foto valt, maar kijk ook goed naar de filmpjes. Zo zie je al iets van het gedrag en de lichaamshouding. Laat je goed voorlichten en stel vragen die voor jouw situatie van toepassing zijn. Het mooiste zou natuurlijk zijn dat je er gaat kijken, voordat je de knoop doorhakt. Nu is Spanje misschien wat ver, maar in Nederland zijn er adoptiegezinnen waar je gewoon kunt kennismaken met de hond.
Kun je ook iets voor de honden in Spanje betekenen als je er geen kan of wilt adopteren?
Jazeker. Op de website staat waar behoefte aan is qua spullen. Daarnaast worden donaties besteedt aan medische zaken, onderhoud, etc.. Ook kun je een kennel sponsoren, honden virtueel adopteren of vrijwilligerswerk gaan doen. Mogelijkheden genoeg 🙂
Tijdens dit interview heb ik filmpjes, foto’s en een paspoort gezien. Heel eerlijk, ik had niet gedacht dat er zo netjes gewerkt zou worden. Ook niet dat er zoveel gedaan wordt om de gezondheid van het dier te bepalen. Denk bijvoorbeeld aan uitgebreid bloedonderzoek. Dit vind ik heel netjes. Zo’n uitgebreid bloedonderzoek is namelijk niet verplicht om een hond in te voeren in Nederland.
- Je hond laten ontspannen - 9 juni 2021
- Checken van je hond! Het belang van preventie - 31 maart 2021
- Tapen bij honden, gekkigheid of functioneel?! - 20 januari 2021
Ik heb vorig jaar een chi reutje van 9 jr geadopteerd ook uit dodingsstation gehaald,niet meer nodig na al die tijd als dekreu te zijn gebruikt,super blij mee en hij ook heerlijk lief mannetje die het prima doet bij de andere chihuahua,s,
Alles klopt wat ik heb gelezen.Zelf ben ik weg van de stichting A.C.E en raad het ook iedereen aan.Ik heb zes hondjes geadopteerd en alle zes even lief en leuk.Ik blijf A.C.E. dan ook steunen!
vergeet niet dat de honden in Nederland ook ziekten en gedragsproblemen hebben, dat ligt niet aan ‘ buitenlandse honden’ ,wij hebben er 2 van ACE ♡ en 1 van AAI, zo blij met ze,
de laatste tijd krijgen we fijne reacties, maar dat was daarvoor soms zelfs bot en onbeleefd
Wij hebben Zorro,nu Nino en Claudia,nu Nona geadopteerd,ze zijn super gelukkig.Met Nino hebben we maanden geduld moeten hebben,het was het waard,hij veroverd iedereen hun hart.Nona,kwam 5maand geleden,en ze kwam thuis,alles ging vanzelf.De roedel hier is prachtig,Fleur is de oudste en dat weten ze.Wij zijn super trots en gelukkig met de adopties.Vele groetjes Koen en Erna,uit België.
Rex en Michel geadopteerd van ace. Super honden. Rex had even verlatingsangst maar kan nu goed alleen zijn.Ace is eerlijk en heeft alles netjes op orde. Voordat de hond komt is er ook nog een huisbezoek om te bekijken of de hond in goede omstandigheden komt en weet wat je kan verwachten met een hond van Ace. Een dikke duim voor Ace
Wij hebben onlangs ons gezin uitgebreid door een hond van ace te adopteren . Deze organisatie stelt het zeker niet rooskleuriger voor dan het is , ze zijn eerlijk en heel correct in het afleveren van hun honden . Tot op de dag van vandaag hebben we hier nog geen spijt van .
wij hebben sinds eind maart een kleine Bodegeuro van 6 maand geadopteerd van A.C.E. Het is een lief en heel sociaal hondje, alhoewel hij het nog niet zo heeft op vrouwen, raar maar waar. Speelt heel graag met een bal en een wandeling elke dag hier in het Zoniênwoud is zijn lang leven. We kunnen hem niet meer missen
Erg leuk en informatief interview. Ik had hier een heel ander beeld bij en ben blij dat ik het mis had. Maar ik neem aan dat het ook enorm zal verschillen tussen andere landen in het buitenland. https://www.dierengemak.nl/
Goed interview met kloppende informatie.Helaas heb ik vorig jaar september afscheid genomen van mijn allerliefste Luna (husky/herder kruising) Luna is door ACE uit het dodenkennel gekocht en naar Nederland vertrokken. Helaas ging haar baasje scheiden en kon de zorg niet meer aan. Op 6 jarige leeftijd is zij als herplaatsing bij mij gekomen. Ook wij gingen scheiden,echter toen ik haar kreeg heb ik gezegd, wat er ook gebeurd jij mag bij mij oud worden. Met de hulp van een uitlaatservice, lieve buren en tijdelijk een gedragsdeskundige professional bij honden met trauma en probleem gedrag, “Esther van Workum”‘kon ze oud worden bij mij. Vanwege verlatingsangst na onze scheiding kwam ik erachter dat zelfs dit te overwinnen is. Trots op mijn kanjer,vanuit Spanje naar een opvanggezin Nederland vervolgens naar een vast gezin in Nederland die de zorg niet meer aan kan door scheiden en dan nogmaals een scheiding bij mij moeten meemaken. Tja dan is huilen niet verwonderlijk.Met de nodige hulp en inzet heb ik mijn vriendin tot haar oude dag kunnen verzorgen. Ik mis haar nog iedere dag..Maar ja, wat is nou een jaar..